Udhëtimi im i parë në Shqipëri

Rreth gjysmë shekulli kishim ndalesa takimi me gjysmën tjetër të vendit amë. Kaq vite mall e dhembje për të afërmit e mbetur andej ‘gardhit’, siç praktikohej të thuhej, për qytetet shqiptare, për njerëzit e të njëjtit gjak… Mbetëm me përshtypjet se atje çdo gjë po lulëzonte! Të këtillë e dëshironim dhe e ëndërronim Shqipërinë! Dhe të këtilla ishin mëtimet për ta parë, për ta ndier vendin shqiptar, pa e ditur se çfarë jete po zhvillohej andej. Prandaj dhe, po u bisedua për këtë ‘temë të ndaluar’, gjatë gjithë këtyre viteve, dëshirat ishin të papërmbajtura për ta vizituar e për ta parë për së afërmi çdo gjë që ishte shqiptare. Udhëtimet e para drejt kufirit aq të dëshiruar, ndaj, mbeten kujtime gëzimi e loti, dhembjeje e kujtese … Në këtë përvjetor, ua shtruam një pyetje bashkëbisedueseve tona: Ç’mbresa u ka lënë udhëtimi i parë në Shqipëri? Përgjigjen: Shpresa Gashi dhe Antigona Qena. Përshtypjet e tyre nga ai takim mbetën thellë në kujtesë, që me kënaqësi e rikujtojnë edhe sot atë kalim kufiri shqiptar.