Kthimi në normalitet të jetës

Shkruan Antigona Qena

Në artikull, gazetarja, si shembull për shkrimin e saj e merr suedezen Suzan Kemp, e cila tregon se para Covid-it bënte një jetë normale dhe aktive shoqërore, prej takimeve e shëtitjeve, nëpër restorante me shoqërinë, familjarët, të dashurin, vizitat te kushërinjtë e shumtë..., mirëpo koha e pandemisë ndërroi diçka në psikikën e saj. Ajo tash gati se nuk del nga banesa në Stokholm, pasi ndien një rritje të madhe të ankthit social dhe "Çrregullimit obsesiv - kompulsiv", të sforcuar nga fobitë që u shfaqën gjatë pandemisë.

Stephen Taylor, autor i "The Psychology of the Pandemic" dhe profesor i psikiatrisë në Universitetin e British Columbia, argumenton se - "fatkeqësisht, për një pakicë, ndoshta 10 deri në 15 për qind të njerëzve, duhet kohë që të kthehen në normalitet. Disa njerëz, pa dëshirën e tyre, kanë mbetur me shumë pak kontakte të ngushta, në atë kohë të distancës sociale, dhe mund ta kenë të vështirë të rikthehen në jetën e mëparshme".

E po mirë, pra, nëse jam njëra nga ai 10-përqindëshi, po e ndiej se, ja, erdhi koha t’i kthehem, me plot dëshirë e vullnet, jetës sociale. Po i mbyll sytë e veshët në ecje, po buzëqesh e po përpiqem të kuptoj çdo gjë e çdokënd, me urtësi. E këshilluar se e vetmja mënyrë të ndryshosh, është të kridhesh në ndryshim e të bëhesh pjesë e asaj valleje, ngase, siç thoshte një shkrimtar i famshëm: "Të gjithë mendojnë të ndryshojnë botën, por askush nuk mendon të ndryshojë vetveten."

Qe, pra, po eci kryelartë e ballëhapur nëpër rrugët e vendlindjes, po provoj t’i gjej fytyrat e njohura... Qyteti gumëzhin me njerëz, por unë nuk po i njoh, po shoh çifte të reja, me fëmijët e tyre të vegjël, dua t’i përqafoj e t`u them - shijojeni, është koha më e bukur e jetës. Po kaloj para ndërtesës ku punoja, buzëqeshin e llastohen fytyrat e reja, unë nuk po i njoh, e ata nuk e dinë sa zbrazëti mund të të sjellë fama.
Kaloj pranë Teatrit Kombëtar, dikur tempull i çmuar i kulturës, sot i lënë shkretë. Në anën e majtë të ndërtesës, është dera nga e cila, pas shfaqjes, dilnin shikuesit - e kanë mbyllur atë derë. I patën mbjellë disa pisha, që tash janë të zgjatura, hijeshi për t’i parë, një oazë, sado e vogël, e rrethuar me rrethoja hekuri, frymonte me gjelbërim, por është bërë deponi e bërllokut, erë e keqe kundërmon, mu në qendër të qendrës së kryeqytetit. Askush nuk e pastron.
Vazhdoj ecjen, në çdo skutë shoh sy të pikëlluar të qenve endacakë, sy që lusin për dashuri, për përkëdhelje e për ushqim, nuk ka mirësi e as shpëtim për ta dhe sikur e gjithë kjo nuk mjafton për "të ma ndrequr" humorin. Shoh se si një punëtor i sigurimit të ndërtesës së hotelit me shumë yje, e gjuan me gurë qenushin, që, i uritur, provon të gjejë ushqim në bërllokun e tyre. Qeni klith nga dhimbja, e unë i përpij fjalët e hidhëta që kisha për t`ia thënë, ngase jam duke iu kthyer normalitetit, duke gjetur të bukurën e të mirën në këtë mes.

Një gjethe lëshohet butësisht nga degët mu pranë këmbëve të mia, thua se me thotë... e bukur është edhe kjo, të dorëzohesh e t’i lësh gjërat të ndryshojnë.

E di, e kuptoj... vjeshta po troket.
 

© REVISTA TEUTA. Të gjitha të drejtat janë të rezervuara.